insanların senin ne gibi bir problemin olabilir ki demesinden bunaldım. Var işte var. içsel buhranlarım bitmiyor. Geçmiyor. 2017 sonbaharından beri ruhsal bir çöküntünün içindeyim. Öncesinde de ne kadar iyi olduğum tartışılır tabii. Hayatımı kendi ellerimle zorlaştırıyorum. Biri öyle düşünme sen de deyince birdenbire düşünmeyi kesmiyorum. Düşüneme şansım olsa inan ki kendime bu eziyeti yapmam. Neden yapayım, bilerek kendi canımı acıtayım? Gerekli ve yeterli ilgiyi bebekliğimde çocukluğumda gördüm. Bunun için ekstra çaba sarfetmeye hiç ihtiyacım olmadı. Gidip ilaç tedavisine başlama şansım var, hiçbir zaman psikiyatrik ilaç kullanmamış olsam da buna başlayabilirim. Ama bu çok zamanımı ve enerjimi alır. Üstelik %100 başarılı olamayacağımız da ortadayken. Ayrıca kafamın içini bir yabancıya -bu kişi iyi bir doktor olsa dahi- açma fikri cazip gelmiyor. Yapamam. Anlatıp yorulmak da istemiyorum. Kendi içimde savaşıyorum işte.
Ve işin kötü tarafı geçen sene bu zaman da böyle düşünüyordum. Bir arpa boyu yol alamamak böyle bir şey olsa gerek. Bu kadar şeyden sonra komik gelebilir ama, bir şey var. Eğer olursa iyileşeceğime ve diğerleri gibi sağlıklı düşünmeye, muhakeme yeteceğime tekrar kavuşacağıma inancım tam. Birkaç ay. Sadece birkaç ay.
Ya da gerçek problemler gerekiyor tüm bunları aşmaya. Umarım iyileşme yolum bu olmaz.
