Geçmeyen sancı.
Keşke bir kere daha öpseydim demenin bitmeyen acısı.
Son kez elini tuttuğunu, ona sarıldığını bilmeden iyileşmesi için gönderdiğin yerden tek başına tabutunu aldığın an.
Çocukluğunu, mutluluğunu, sen üşüme diye üstünü örtmeyip seni saran tek varlığı buz gibi toprağın altına ellerinle bırakmak.
Bir dolu iyi ki’ler.
Ama her saniye keşkeler. Keşke bırakmasaydın, keşke kendine iyi baksaydın. Keşke her saniye yanında olsaydim. Keşke. Keşke. Keşke.
En yakınındaki insanlara bile ağlayamayıp, dik durup onu üzmemeye, yapma dediğini artık gerçekten yapmamak.
Ve bitmeyen, uzayan bomboş geceler.
Üzmeyin. Ben üzmedim. Ama o bile yetmiyormuş anne gidince.
Keşke demeyin. Sevdiğinizi her konuşmanızda söyleyin.
