dünya'nın iki büyük dünya savasını atlatmasının ardından yasanan karamsarlıkla ortaya cıkan ve ilk olarak kendisini edebiyatta gösterip daha sonrada yaşamın tüm alanına yayılan üst-yapısal düşünsel sistemdir. 68 hareketi olarak bilinen bu sahısların cıkış noktasını oluşturmuştur. postmodernistlerin karsı cıktıkları temel noktalar:
1) kapitalizm ( ki aslında buna karşı cıkmıyorlar, bireyleri kapitalist sisteme entegre etmeye calışıyorlar)
2) reel sosyalizm( sscb'de vucut bulan sosyalist anlayışın * insanlığa hizmet etmediğini tam tersi onunda başlı başına bir iktidar mekanizması oldugunu iddia ederler)
3)modernizm ( bireyin, toplum için yok edildiğini savunarak modernizme karşı çıkmaktadırlar)
4) pozitivizm ( toplumsal yasamın ampirik olarak degerlendirilemeyecegini iddia ederek pozitivizme karşı çıkmaktadırlar)
genel hatlarıyla eleştiri noktaları bunlar olan postmodernizmin temel iddiası ' sosyalizm, kapitalizm' gibi altın cağ vaad eden büyük anlatıların yalan oldugu ve bunların hepsinin iktidar mekanizmasının yeniden üretim aracı olduğudur. reel sosyalizm için yöneltilen temel eleştiri, bu modelin eşcinselleri, kadınları, zencileri ve 3. dünya ülkelerini toplumsal kurtuluşa dahil etmediğidir.
önemli temsilcileri frankfurt okulu'ndan isimler michael foucoult, lyotard, derrida, deluıze gibi isimlerdir.
teorik belirlemelerin ardından nacızane kendi fikrim postmodernizm, kapitalizmin bir aldatmacısıdır. 1975'lerde ortaya cıkan neoliberal hegemonyanın üst-yapıdaki yansıması olan postmodernizm, toplumsal kurtuluş mücadelelerinin anlamsız oldugunu savunarak kitleleri kapitalizmin yedeği durumuna getirmeyi amaçlamıştır. marksizmde 'ulusal sorun' olarak formule edilen ulusal kurtuluş mücadeleleri, postmodernizm ile birlikte liberal kimlik politikalarına indirgenmiştir. postmodernizm, her savunduğu seye netameli yaklaşmakla birlikte takdir edilesi noktası tarihsel bir oldu olarak iktidarı her yönü ile sorgulamış olmasıdır. foucoult un kitapları bu konuda zihin açıcıdır. *
