ibretlik bir hikaye. Zaten "elalem ne der" korkusu artık genlerimize işlemiş. Neyse ki bunun aşıldığını hissediyorum. Dilerim aileler veya eşler artık kazın ayağının eskisi gibi olmadığını görür. Hayallere kapılmazlar. Hem ne demiş atalarımız:
"iki gönül bir olunca samanlık seyran olur."
Bakın "zorluklar altına girilince" değil, "iki gönül bir olunca". Yani iki insan dayanışma içinde olursa... o yüzden iki insan dışındakiler, (yani El alem falan... Hatta büyükler - akrabalar) dış kapının mandalı. Bilmem anlatabildim mi?
