türkiye için de dünya için de haklılığı kanıtlanmış söz. solculuğun alamet-i farikası olan devletçi ekonomi, planlama, sosyal devlet ve benzeri politikalar ile sağcılığın mührü olan liberal ekonomi, azaltılmış mali bariyerler, muhafazakar duruş ve benzeri politikalar artık karmakarışık bir biçimde sağ-sol sınıflandırmasına uymayan partilerce benimsenmeye başlanmıştır. ne sağcı olarak görülen recep tayyip erdoğan sosyal devlet anlayışından vazgeçebilmiş ne de solcu bilinen deniz baykal liberal ekonomiye karşı çıkabilmiştir. avrupa'da da durum çok farklı değil, politika yönünden alman hristiyan demokratlarla sosyal demokratlar arasında hiç bir fark görülmediği gibi ikisinde de merkeze kayma endişeleri sezilmektedir. fransa'nın hakiki sağcısı le pen marjinal kalırken merkeze yakın sağcı jacques chirac ve muadilleri iktidara gelmiştir.
avrupa için geçerli olmasa da türkiye'de siyaset erdal inönü'den sonra sağ-sol eksenini toptan kaybetmiş, merkez-çevre mücadelesi veyahut da elit bürokrat-seçilmiş iktidar yörüngesinde dolaşmaktadır. bu formülasyonda da dinin çok etkin bir yeri olacak gibi görünüyor. (bkz: şerif mardin)
