Yapmak istediğim işi yaptırmıyorlar yapmak istemediğim işi yaptırıyorlar.
Yapmak istemediğim işi yapmayayım diye önüme engeller çıkarıyorlar.
Moral durumum bitmiş vaziyette.
Teras katında ki odamda iyi durumda ki çiçeklerim artık pek iyi gözükmüyor.
Çoğu kendini ağaç zannedip yapraklarını döküyor.
Akvaryum su sızdırıyor,balıklar büyümeden ölüyor ve ben artık gökyüzüne bakıp kendimi enerjik hissetmiyorum.
Havaların ısınmaya başlayıp geç kararmaların da aydınlık bir şey görmek ruhumu mutlu etse de mutlu adamlar sıralamasında yerim yok biliyorum.
Basit bir yazım dilinde anlatmaya çalışsam da anlattıklarım ve anlatmadıklarım öyle kolay ve aşılacak şeyler değil.
Kafamda ki isyan canım yandıkça ve canımın daha çok yanacağı ihtimallerinde daha çok artıyor.
Kendine mutluluk konusunda bir şeyler bulma konusunda fakir olmayan adam gözünün önünü göremiyorsa;
Bu acıdan kaygıdan değilde olsa olsa hayal kırıklığıdır.
Kırılan insan hiç bir şeye inanmaz.
Algılarıma karışan umutsuzluklar dayanma güçlerime karışıp beni yerle bir ediyorsa;
Dayanak noktası ve gelecek adına umut yok demektir.
Çoluk çocuk doysun diye çalışırken bile iç huzurum yok.Önümüze gelen tehlikeler ihmal edilemeyecek kadar önemsiz değil.
Ayakta kalabileceğimiz kadar ayakta kaldıktan sonra gitmek sorun değil.
Bu saatten sonra akıllanmak ve senden sonrası kötü olmasın diye yatırımlarda bulunmak.
Yazdığım güzel bir romanım var.
Belki kimsenin ilgisini çekmez.
Yayımlansa o zaman etkilerini görebiliriz.
Sonuç olarak değerimizin olmadığı hayatta iz kalacak bir şeyler anlatmak için köle düzeninde çalışmamız gerekiyor.
Karnımızı doyurmak için sağlımızın bozulmasına mecbur kalmak zorunda kalıyoruz.
Aç kalmamak için kendimizden vazgeçiyoruz.
Bizden geriye kalan umutsuz ve kayıtsız bakışlar.
Uçup giden ruhsal sağlığımız gençliğini düşünüp kendini sonsuzluğa gidecek gibi hissediyor.
ilk hikayesinde başaran insanlar var.
Ben ilk hikayemi kimseye okutmadım.
Ben yazdıkları okunmayan ve çareyi meyhanelerde kendiyle konuşan yazar olmaya çalışan bir adamım.
