Yurtdışı yaşamı süregelmektedir, yılda bir ya da iki kez Türkiye/Ankara'ya dönülerek kâh iş yapılır, kâh eğlenilir, fakat yaşanılan yerin Türkiye olmaması sebebiyle, gelinen ev genellikle aile evidir ve çok zaman geçirilmez.
Türkiye günlerinde her gece bir mekâna gidilir, tanıdık mekânlar 'oho, abi hoşgeldin.' derler, tanımadık mekânlar ise bazen mayına dönüşebilir, şöyle ki bundan dört yıl önce, Ankara'nın hafif yokuşlu Arjantin caddesinde kısmen nezih bir mekâna gittiğimde, değerli karım ve arkadaşlarımla güzel vakit geçirdikten sonra çıkışta öpüşerek vedalaşıp dağıldığımız pek güzel bir gün olmuştu.
Sonra hastalıklı sırtlan timsâli bir takım kalın montlu erkekler benim ve karımın yanına çıkışta ilişmiş; 'Yalnız kardeş, otomobili bize vermen gerekirdi, sen bizim yere parketmişsin, sıkıntı çektik, bugün haftasonu, 20TL ücret alacağız.' demişlerdi.
Ben de gâvur damarı, yurt dışındaki sırtlansızlık vs. bir kenara; 'Fakat otomobilin anahtarı bendeydi, parkı ben yaptım, yol belediyenin, siz kimsiniz?' demiş bulundum.
'Kardeş ekmek parası' ilâ, 'Dalga mı geçiyosun lan' kalıpları ile bana yaklaşan kişilere karşı tehdit hissettiğimde ise, ufak bir gözlem yapma şansım oldu.
'Gözlüklü, şişman sırtlan', 'iri şişman sırtlan', 'Cılız ama gözleri parlak sırtlan', 'Uzakta oturarak beni gözleyen sessiz sırtlan', 'otomobildeki karım.'
Derhal gözlüklüye yumruk attım, o yere düşen ve yamulan gözlüğünü toparlarken, iri şişman sırtlanın boğazına bir yumruk daha.
Gerçek bir kahraman, mükemmel yumruktör, ve karımın tek prens olan benim için mükemmel olan bu dövüş sahnesinden sonra, uzaktaki sessiz sırtlan sur borusu gibi bir ıslık üfler, ve sonsuz sayıda vale ortama girer.
Fist of the north star gazına gelen ben hepsine dalar, fakat bu güzel anı, kafama ve vücûdumun her noktasına yediğim tekmelerle, bol bol kafa şişmesi ile tamamlanır.
En son sürücü koltuğundaki değerli karım, perdeyi indirircesine otomobile binmemi ünlemler, ben bir fırsatta binerim, kapıyı çekerim, kapıya da tekme yiyerek kapıyı çökertiriz ve, vın.
