aşk acısı bağırtan, ağlatan, böğürten pis bi acı türüdür. bir yerinizi canavarlar kemiriyormuş gibi acı duyarsınız. delireceğinizi sanırsınız. ölmek istersiniz. o ilk haftalar, bakın günler demiyorum ha, haftalar diyorum geçmek bilmez. her sabah bok gibi kalkarsınız. yine sabah oldu, onsuz yeni bir gün daha başlıyor diye kıvranırsınız. çok acır. gerçekten ve herkeste çok acır. herhalde prens charles ile kuzey irlandalı köylü christopher efendinin aynı ölçüde hissedip hissebilecekleri tek acı türü budur. sınıfsız, ülkesiz bir acıdır. her insan türü sevdiğinden ayrıldığında bu acıyı tadar. aşk acısının ne olduğunu bilmemek demek hiç aşık olmamış olmak demektir. öküzoğluöküz olmak demektir.
pekiyi, hikaye burada biter mi? bitmez. biten şey aşk acısıdır. tüm acılar gibi geçer, gider. o geçer, o da biter. insanoğlu denilen çapanoğlu bu acıyı da kanıklar bir vakit sonra ve başlar başka aşklara yelken açmaya. hiç akıllanmaz. bir daha aşık olur, bir daha köpeğe döner, acıyla ulur. sonra iyileşir iyileşmez yine baştan sar.
