Dönüp dolaşıp kendimi yine boşlukta bulmak canımı yakıyordu. Bu devran hep böyle dönmemeliydi. Bir kırılma noktası olmalıydı. Hep diyorum ki tam oldu aradığımı buldum. Hop değişiyor insanlar. Lafları büyütüp büyütüp inandırıp sonra geri çekiliyorlar. Anlam veremiyorum. Bu kadar da olmaz dediklerimi yaşatıyorlar. Hep aynı cümleleri kuruyorum "böyle tanımadım ben seni". Ben ufacık bir kelimeyle insanları kırar mıyım diye korkarken onlar paramparça ediyordu kalbimi... Ben mi çok hassastım onlar mı çok kötü? Not: mutsuzum.
