içinde büyüdüğümüz gelenek bize ibadetin tanrı'ya bir borç olduğunu dikte etti. öyle ki, kaza namazı diye bir şey uydurmuşlar ve geçmiş borçlarını ödeyip duruyorlar. halbuki, ibadet borç değildir.
bizler ibadeti kendi yararımız için yaparız. ibadetin, beynimizi, alışkanlıklarımızı değiştirmesi ve bizleri daha iyi insanlar yapması beklenir. yoksa Allah'ın bizim ibadetimize ne diye ihtiyacı olsun?
başlık sahibi ibadet etmediğimiz halde cehenneme gireceğimizi iddia etmiş. tek başına bu durumun kişiyi cehennemlik yapacağına nereden eminsin? fakat şöyle bir şey var. eğer ibadet etmezsek, bazı günahları işlemeye daha meyilli hale geliriz ve duyarlılığımız azalır. bu durum, bizleri cehenneme sokacak eylemleri yapmamıza neden olur.
örneğin; gerçekten samimiyetle ibadet eden ve beyninin otokontrolü sağlamlaşmış bir kişinin suç işleme ihtimali; ibadetten uzak olduğu için beyni daha içgüdüsel işleyen birine oranla daha zayıfır.
