cocukluguna inmek sarttir. Belki kucucuk bedeni babasindan feci sekilde dayak yerken annesi, biricik annecigi! onu korumamistir. korkusundan koruyamamistir. belki annesi birey olarak kotu biriydi ve cocuguna fena halde kotu muamele ediyordu. belki de yetimdir, yurtlarda buyumustur ve kimbilir kucucuk yuregi ne zorluklar ne haksizliklar gormus gecirmistir. bir yerde birseyler kopmustur. yardima, sevgiye, sefkate ihtiyaci vardir. ama belli bir yastan sonra duzelmesi cok zordur.
Bu yuzden cocuklari, cocuk yetistirmeyi hafife almamak lazim. hayatin en onemli donemi. mutsuz buyuyen cocuklari mutsuz bireyler oluyorlar buyuyunce. ve bugun gelinen nokta ortada. hergun, hergun memleketin dort bir yaninda ayri dramlar ayri kabuslar yasaniyor. feci bir haldeyiz. mutsuz insanlar yuzunden bu haldeyiz.
iyi Bakamayacagi, mutlu edemeyecegi cocugu dunyaya getirmesin kimse.
