Çok kızgınız.
Çok...
Tarih sayfaları boyu savaştık ihtirası bitmeyen krallar için.
Hep biz öldük; efsanaler o kralları yazdı.
Şatolar inşa ettik, surlar, setler, mabetler.
imparatorların aşkları için kan akıttık, isimsiz mezarlarımız oldu; onlarsa türbelere, kiliselere, anıtlara gömüldü.
Biz unutulduk, katillerimiz efsane kaldı.
şehzade sünnetleri bekledik zindanlardan çıkarılmak için.
Uçağı da biz icat ettik atom bombasını da.
Piramitleri de biz inşa ettik çalışma kamplarını da.
Dünyanın ötesine uzanan roketleri de biz fırlattık, çocukların oynadığı köylere gidecek füzeleri de.
Kızgınız.
Tarih bizi sürükleyip getirdi modern zamanlara.
Nefretimiz baki.
Endüstri 4.0, internet 4g.
Nefretimizi unutturamıyor hala 0 ve 1 lerden ibaret uygulamalar.
Apple'lar, samsunglar ifade ediyor hayatımızı ama sönmüyor nefretimiz.
Hep bizdik ölen.
işçilerdik.
Askerler.
Sanatçılar.
Madenlerden kraliçelere zümrütler çıkardık.
Petroller vakumladık yerin dibinden.
Ocaklarda kömür soluduk bilmediğimiz adamlar Zengin olsun, görmediğimiz kadınlar ısınsın diye.
Tarih boyu hep bizdik çile çeken ama unutulduk.
Öldük ve bizi sömürenler kaldı adını unutturmayan.
iskender unutulmadı.
Askerlerinden kim kaldı adı bilinen.
Ford amca efsane oldu.
Çalışmaktan ölen emekçilerin adı bile yok.
Piramitler o lanet firavunların adıyla anılıyor, temelindeki köle iskeletlerinden bahseden yok.
Öfkeliyiz.
Biz halkız ve sıradan insanlarız.
Kendimizi önemli zannedelim diye birkaç kıçı kırık kanun ve seçimler var.
Bizi de harcayacaklar.
Her zerremiz unutulacak.
Ne sigorta primlerimiz hatırlatmaya yetecek bizi ne followerlarımız ne entry sayılarımız.
Her bir parçamızı ezip geçecek tarih.
Ve yok olacağız.
Ama cellatlarımız bizden uzun yaşayacak.
Ve biz buna öfkeliyiz.
Sadece birçoğumuz bu öfkenin farkında değiliz.
