"Sevdiğin birini kaybetmenin ne demek olduğunu bilirim. Yüzünde hep bir hüzün olur insanın. Gülerken bile gözlerinde saklar onu. Mutlu olurken bile gizliden gizliye pişmanlık duyar."
Günlerdir iyi haber gelir mi diye beklerken, hemşirelerin, etrafında kimse yokmuş gibi konuşmasıyla öğrendim: "Selma teyze var ya, hani kalp krizi geçiren, öldü az önce o." Dört harf, iki hece. Öldü. Ne kadar kolay söylemek, sanki hiç olmamış, hiç hissetmemişsin gibi.
Arkadaşımın annesiydi. Geçmiş zamanlı anlatmak ne ürkütücü. O'na yardım edemem, kimse bana yardım edememişti ki. Geçiyor mu bu acı diye sorduğunda hayır geçmiyor da diyemem ki. Yardım et o'na, çabuk kabullenmesini sağla.
Hastanelerin de hastane kokusunun da içine sıçayım.
