az önce dinlediğim bir şarkıdan sonra (dediler zamanla hep azalarmış sevgiler) ''ah ulan ah, pop caz maz hikaye, işte insanın duyguları ancak bu kadar güzel ifade edilir.'' dediğim ve türk sanat musikisinin içinde bulunduğu hale üzüldüğüm durumdur.
oysa ki o şarkılar o kadar güzeldi ki, duygularımızı ifade etmenin yanında, o şarkılarda bir zerafet bir nezaket de vardı. al beni, kucakla beni, ye beni gibi saçma sözler yoktu örneğin. şarkıların çoğu zaten büyük üstatların sözleriydi.
