bu sabah uyandığımda telefonumda geceden gönderilmiş günaydın mesajı yoktu. arka planda ikimizin fotoğrafı eşliğinde ondan gelen mesajı görememek güne kötü başlamama sebep oldu. kendimi zorlayarak kalktım yataktan, canım hiç kendime özen göstermek istemedi. nasılsa o yanımda olmayacak bugün. ama sonradan düşündüm de belki de karşılaşırız diye herzaman ki rutinlikte hazırlanmaya karar verdim. hazırlandım da, ama içimde garip bi duygu var. boşluk desen eksik kalır, düğüm desen yutkunamaz, kalırım. neyse çıktım dışarı, ama 3 kere araba çarpıyordu nerdeyse.hem yürüdüğüm tarafa hem de karşı kaldırıma bakmaya çalışırken o var mı diye, arabaları ve insanları fark etmemişim. hastalıklı gibiyim, herkesi o sanıyorum. her gördüğüm şeyde bi anı var, birlikteyken her şeyi paylaşmak hoşuma giderdi ama şimdi bu paylaşımlar canımı yakıyor. etrafta ne kadar çok elele gezen çift varmış meğer. ben onunla elele gezerken kaç kişinin canı yandı kimbilir o halimize... aklım sürekli telefonda. hem en yüksek ses ayarını yaptım hem de titreşim. olur ya duymam falan...gerçi ikisine de gerek yok telefon zaten sürekli elimde, 10 saniyede bir bakıyorum.
yok vazgeçtim, gün böyle geçmeyecek, en iyisi eve gidip uyumak... hem belki eve gelir, hii ya ben dışardayken geldi de bulamadıysa, kontörü yoksa arayamamıştır da...
