içimde bir yer kırık, ve bu benim aptal tahammülsüzlüğümden oluyor.
iyileşemiyorum, yaşadığım şeylerin yarası kapanmıyor bir türlü.
aksine çok güçlü görünüyorum, hoş zaten gündüzleri de güçlüyüm ben. geceleri sormayın.
insanları kaybetmekten korkmuyorum. korkumu haketmeyen birisi aldı götürdü, gitmek isteyen gider umrumda olmaz. ancak buna rağmen bazı insanları kırmak büyük korkum. çelişki evet, zaten ben de tutarlı değilim bu konularda.
çıldırmış gibi tek konuyu düşünüyorum bu aralar, ama öyle böyle değil. herhangi bi anda zihnime gelen bir şeyler tüm dikkatimi dağıtıyor. metroda bi an kendime gelip, lan ben dışarıdayım da niye, nereye gidiyordum derken buluyorum. iş yerine giderken iş yerini geçip yürümeye devam ettiğimde karşıdan gelen işveren nereye ya diyerek durdurmasa farkında olmaksızın gidiyor bulabiliyorum kendimi. bir günde 5 kere kettle denen hedede su kaynatıp her seferinde suyu kaynattığımı unutuyorum. sırf bir araba altında kalmamak için karşıdan karşıya geçerken zihnim boş olsun diye uğraşıyorum *
özgüvenim bazen öyle bir düşüyor ki, bir anda kendimi değersiz ve lüzumsuz hissediyorum. aslında "şöyleyim" diyebilecek kadar ne olduğumu bilsem de kendimi lüzumsuz oksijen tüketen biri gibi görüyorum. sonu daima hayatta yalnız olduğumuz sonucuna ve herkesin yalan olduğu sonucuna varıyor. değer verilmez, zaten aslında herkes değerlidir diyorum ve bunu yaparken bana değer veren ve gerçekten seven bi kaç kişiye haksızlık ediyorum.
bazen öyle anlar geliyor ki; babamın ölmesi için ciddi ciddi dua ettiğim de oluyor. sonra mal mısın kızım sen diyorum sonra yine... derken bir kısır döngü içinde buluyorum kendimi. bir de iyi duygular da besliyorum ki bazen. ambivalansta tavan yapıyorum.
ayrıca bu başlığı gayet de kullanıyorum, itirafla iç dökme arası bi işlevi oluyor benim için. format falan da hak getire tabii.
