Bugün onkoloji koridorunda sıra beklerken insanlara baktım da; hayatta hiçbir şey çaresizlik kadar berbat değil. Her şeye alışır insanoğlu; parasizlik, yalnızlık, mutsuzluk... ama bu çok farklı, çok acımasızca.
herkes bunu söyler ama gerçekten de hiçbir şeyi ertelememek lazım şu hayatta. sevdiğin insanlara sımsıkı sarılman lazım, değer verdiğin kalpleri kırmaman lazım.
Bunlar da kendime not olsun. baktığımda bugünü hatırlayayım, aslında ne kadar aciz olduğumu kendi kendime yüzüme vurmuş olayım.
