Yaşarken de çok kez unutulmuştuk. Çok kez ölmüş, çok kez yaralanmış, çok kez yok olmak istemiştik. Şimdi ruhun ölümü bedenin ölümü ile tamamlanıyor. Bu bir yok oluş. Ucu görünmeyen bir tünele tek gidişlik bir bilet.
Bazı kötü günlerde ertesi güne uyanmamayı istemiştik. Sevdiklerimiz ellerimizden kayıp gittiğinde de beni de götür diye yalvardığımız oldu ellerimizi açıp allaha. Ama sıra bize gelince kaçacak delik ararız.
iki ay önce ilkokul arkadaşım öldü bir gece. Bugün kimse hatırlamıyor bile. işte biz de böyle bir hiçtik ve hiç olacağız. Dünyaya büyük bir sevgiyle geldik. Gün ışığı ve anne şefkati içinde. Oysa bir karanlıkla ve soğuklukla kaybolacağız. Tüm düşler, umutlar, sevdiklerimiz, anılarımız ve bu güzel bedenler için Ne acı.
