kesinlikle yetişme tarzıyla alakalı. neşeliyken, kızgınken, "dışarıda yağmur var şemsiyemi almalıyım" gibi dünyanın en rutin cümlesini söylerken hep bağırıyorlar. evlerine gidiyorsun hemen herken bağırıyor.
hayata 23 - 0 geride başlıyorlar. düzeltmesi çok zor. bizim her türlü ilişkimiz konuşma yoluyla ilerliyor. hep bağırarak konuşan bir insanın, karşısındakini etkileme ihtimali sıfır. bana verdiği zarardan bin kat fazlasını kendine veriyor. çok yoruluyorum ya. kuzenim böyle. kız bağırıyor ya. çocukluktan beri uyarıyorum yok arkadaş. yengem de böyle. dayım ve küçük kuzenim böyle değil gerçi. bu durumda yetiştirme tarzıyla da alakalı değil o halde. "kesinlikle yetiştirme tarzıyla alakalı" deyip entrynin sonunda kendimi çürütmem bence çok şık oldu. zaten bağırarak konuşmanın da kötü bir yanı yok. sesin daha çok çıkarsa daha haklısın bu memlekette. ben niye bağırmıyorum ki amına koyim? düzeltmesi zor ama uğraşırım. bağırıcam. bağırmamla rahatsız olacak insan varsa da derhal terke etsin ortamı. sikicem artık ya rahat rahat konuşamıcak mıyız? bence entryyi sonlandırmalıyım artık.
