Artık toparlanmam gerek ama aylardır hatta yıllardır toparlanamıyorum. Bunun en büyük nedeni en kolay yol olarak seçtiğim depresyon. Aslında kendimden kaçıyorum, gerçeklerden kaçıyorum. Sorunlarla yüzleşmek yerine onları görmezden geliyorum. Sorunların kendiliğinden çözülmesini bekliyorum ve bu olmuyor. Bazen kendimi kandırıp iyiymiş taklidi yapıyorum, iyiyim sanıyorum ama aslında iyi değilim. Yıllardır iyi değilim, mutlu değilim. içimde hep bir burukluk hep bir kırgınlık var. Lanet olsun geçmiyor bu his. Kırıklarım kaynamıyor, kaynasın istemiyorum. Yara kabuk tutmaya başlayınca tırnaklarımla o kabuğu koparıp tekrar kanatıyorum. Kendimi bu kısır döngüden kurtaramıyorum. Kendimi bu kadar bırakmam korkakça ve ben bunu bile bile ısrarla aynı şeyleri yapmaya devam ediyorum.
