Bu son 2 yıldır başıma çok defa geliyor ama her defasında bir öncekinden daha çok acı çekiyor, daha kötü kararlar veriyorum. Beynim artık garip oyunlar oynuyor. Sonuncu da oturduğum yerden kalkmadım ve gitmeyeceğim dedim. Çevremdeki insanlar bulunduğum şoktan çıkarmak için bayağı çaba sarfetmişler. Bu çıkıp seni neyin beklediğini bilmeden bir sevdiğin için hastane yollarına düşmek artık kalbime, bedenime,beynime ve ruhuma ağır geliyor.
Sorguluyorum. Neden hep benim başıma geliyor ama cevap bulamıyorum.
Sorguluyorum. Neden hep dışarıda kalan herkesi belki de en çok canı yanan benken; sakinleştirmek, umut vermek görevi bana düşüyor?
Yaratıcı beni bir imtihandan çıkartıp diğerine sokuyor ama gücüm kalmadı. Ameliyathane kapısında beklemek, ümit etmek bunlar artık tahammül edebileceğim şeyler değil.
Ve ona sesleniyorum; “artık içimde bir can daha taşıyorum, bana biraz daha iyi davranır mısın Tanrım”.
