her ilişkinin bir raf ömrü var aslında di mi babako? dostluğun da sevgili olmanın da bir raf ömrü var. sen değişiyorsun, o değişiyor, bi değişmesek dünya değişiyor amk.
seviyorum.
kızdığı zaman ateş parçası olan kadınları seviyorum. kelimeleri silahlandırıp beni kuşatmaları seviyorum.
özlediğinde, aşkı kabardığında içimde dumansız bir ateş yakan kadınları. sonbaharda pencereden baktığında huzurla hüznü aynı anda veren manzara gibi kadınları.
ama geçiyor. ondan geçiyor, benden geçiyor, kimseden geçmese zaman geçiyor.
ayrılıyorsun. dişlenecek başka memeler, huzur bulunacak başka koyunlar ya da sığınılacak başka yiğidolar, tünenecek başka kucaklar var.
yalnız bir yaşlı olmaktan korktuğun anda da ayrılmamak için her şeyi yapıyorsun. korkunun başladığı yerde raf ömrü falan kalmıyor sanırım. en azından ekseriyetimiz için böyle.
