saçma sapan bir ilçede okuyordu kız arkadaşım. ahhh hayatımın kadını sanırdım. hayallerimden vazgeçecektim onun için, izin vermedi. çok karakterli, çok güzel, çok zeki bir kızdı. bu 3 özelliği duyduğunuza göre tahmin etmişsinizdir; evlendş, 2 çocuğu var.
neyse efendim köpek gibi aşıktım. köpek gibi lan. her şeyimdi. ben ankaradaydım, o uzaklarda, gerçekten aşırı dandik aşırı yobaz ilçede.
özlüyorsun. saatlerce telefonda konuşuyorduk lan. yanına gittiğimde otelde kalıyordum. ama otelde birlikte kalamıyorsun. birinci sınıfta arkadaşı yok eve çıkmış. çıksa da "ya sen bir yol al da benimkiyle başbaşa kalalım" diyebilecek bir kız değildi.
cafeye gidiyorduk aga nabacan? keyfimizden mi? çocukluk işte. hormonlar. gözümden sakındığım kıza yapılır mı halbuki.
