herkes gibi korkarım. bu korkumu bir arkadaşla paylaştığımda, ölümün tıpkı hayat gibi dünyanın parçası olduğunu, korksak da korkmasak da mutlaka kendini gerçekleştireceğini söyledi. madem ki bundan kaçışımız yok, niye korku içinde yaşayasın ki ? hayattan alabildiğin kadar tat almaya bak, eğlen diye devam etti.
ben de ona; korkunun tıpkı cesaret gibi dünyanın parçası olduğunu,biz ne kadar cesur olsak da olmasak da korkularımızın ruhumuza işlenmiş şekilde bir yerlerde bizi beklediğini ve birgün mutlaka kendini gerçekleştireceğini söyledim. madem ki korkumuzdan kaçış yok, niye kendimizi afyonlayıp hayattan sürekli tat almaya bakan robotlara çevirelim ki ? korkmamız gereken yerde korkmalıyız dedim.
