son derece yerinde bir saptamadır. türkiye'de milliyetçilik kavramı, avrupa ya da amerika'dan çok farklı algılanır.
mesela,
amerika'da yetmişiki milletten oluşmuş bir toplum varken, ciddi bir amerikalı olma bilinci gelişebilmiştir. oraya, bir çok irlandalı göç etmiştir lakin, adı irlanda değildir, ispanya değildir, ingiltere değildir, amerika dır. belli bir ırkın, diğeri üzerinde hegemonyası yoktur, baskısı yoktur. irlandaca konuşan, şarkı dinleyen insanlara uzaylı gibi bakılmaz. amerikalı, bayrağını şehidinin tabutuna da sarar, kıçına don da yapar. bu, türkiye'de; bir kaç provokatör yardımı ile linç edilme sebebi iken, orada olağan bir davranıştır.
siz, ben türk'üm ve bundan gurur duyuyorum diyebilirsiniz ancak, aynı hakkı neden bir kürt'e, çerkez'e ya da laz'a tanımak gücünüze gitmektedir? empati!.. empati!.. demekten dillerde tüy bitmiştir, neden?
bırakınız! alt kimlik-üst kimlik mevzularını... türk olmayı, farklı etnik kökendeki insanların birlikte yaşadığı topluluk içerisinde bir ayrıcalık görmeye başladığınız, okullarınızda; türklüğü öven, kalan kesimleri teferruat olarak değerlendiren kitaplar okutmaya başladığınız an, diğer bir deyimle; milliyetçilikten ırkçılığa kayıp faşizme meyletmeye başladığınız an, sürekli seyretmek arzusunda olduğunuz; alt kimlik-üst kimlik filmi kopar, makara boşa dönmeye başlar.
işte! yaşar kemal'in milliyetçiliğimizi, faşizme teğet görmesinin sebebi hikmeti de budur. ekstremleri seven bizler için ya siyah ya da beyaz vardır, gri yoktur. bu temel kuralımız, her şey için geçerli olduğu gibi maalesef, milliyetçilik anlayışımız için de geçerlidir.
