birazcık trajikomik bir dönemdir. türk ulusunun ilahi kabul ettiği islamı, türkçe yaşamaktan neden çekindiği konusu araştırılmaya değer sosyolojik bir konudur bence. bu konuda nacizane görüşlerim şu şekilde:
türkçe ezan uygulamasını bir taraf lanetle anarken, diğer taraf "anlayarak ibadet ediyoruz işte" diyor. Aslında bu kavga türklerin yaşadıkları dine hem ne kadar yakın hemde ne kadar uzak olduklarını gösteriyor.
Türkler, Arapça okurken anlamıyor ama kutsi sözler söyleniyor gibi geliyor; türkçe okunurken anlaşılıyor, anlaşıldığı içinde sözler milletimize hiç kutsi gelmiyor.
çünkü yüzyıllarca doğanın sert sınavlara tabi tuttuğu kadim türk ulusunun bilinci ve pratik zekası, böylesine ayetleri anladığı zaman hiç tanrısal hissetmiyor. buna rağmen islamı ilahi bulmakta ısrar ediyor, buna inanmak istiyor ve bu yüzden de arapça okunması gönüllerine daha hoş geliyor.
bu bağlamda herkesin kendisine sorması gereken ve tabiki benimde kendime sık sık sorduğum soru:
" ilahi bu sözler neden türkçe okunduğunda hiçte ilahi gelmiyor ?"
