mesela akıl hocalığı yaparsın birine, çıkış yolu bulamadığı için gelip yardım istedi diye. dert babasısın ya zaten gelen içini döker giden eyvallah demez. saatlerce konuşur konuşur konuşur, dinlersin. "benim haddime değil ama;" diye başlarsın anlatmaya günlerce belki aylarca. tabir-i caizse kendi ellerinle büyütürsün, sorunlarını nasıl çözmesi gerektiğini öğretirsin bir anne hassaslığıyla.
sonra bir gün sen düşersin...
"bana ne" der tüm kibriyle. horozlanıp "büyüdüm ben senle uğraşamam herkesin derdi kendine" demeye getirir,seni küçük görüp davranışlarını sorgulamaya kalkar daha dünkü bebeğin. hayırsız evlatmış der canın yanar kabuğuna çekilirsin bir daha kimseye yardım etmem diyerek. sonra bir gün başkası gelir "yardım et bana çıkamıyorum çukurumdan" der...
sil baştan.
insan hep kendi kendine yanar. sen onu söndürmeye çalışırken onun alevini de üstüne alırsın. iyileşir, belki söner ateşi biraz durulur ama kül olan sen olursun, dönüp bakmaz bile.
o yüzden bırakın insanlar yansın. kendinizi söndürün, başkalarına can suyu olmayın.
