bu başlığı gördüğümde saatlerce yazabilirmişim gibi gelir. düşündüğümde ise tek kelime edemeyecekmişim gibi. aslında basit şehirdir ankara. soğuk geçimsiz bir teyzeyi anımsatır. tüm yollar kızılaya çıkar. insanı sert bir o kadar da dobradır. bina yığınıdır. lakin ankarayı özel kılan tabi ki saydıklarım değildir.
yaşanırken farkedilmeyen güzellikleri yıllar sonra yüzüne çarpar bu şehir. içtiğin çay yediğin simit geçtiğin yol. hepsi bir hatıradır derinlerinde. her tekrarında ilkini anımsatır. ilk defa evden kaçmanı ilk defa aşık olmanı. yediğin kazıkları, hatalarını. çocukluktaki mahalle maçlarını, kar savaşlarını. ilk defa sarhoş olmanı. ilk defa yaşamı sorgulamanı.
nostaljiktir. seninle yaşar, senden çok hatırlar ve sen büyüdüğünde ankara da büyür. sen gittiginde ise ismi de hatırlattıkları da senle gelir. dönüp baktığında soğuk ve geçimsiz bu teyzeye aslında büyük anlamlar yüklediğini anlarsın. aslında o teyze samimi bir dostun olmuştur. her hatırladığında tebessüm edersin içten içe.
