Soğuk havayı geçtim, bizi yağmurdan dahi koruyamayan o berbat binada, inek sağıp koyun yemledikten sonra okula gelebilen, ayakları çorapsız, sırtları ceketsiz fakat yüzlerinde gülümsemesi, ruhlarında saygısı eksik olmayan küçük adamlar ve küçük kadınlar...
Bazen ceplerinden çıkardıkları iki üç cevizi uzatırlar. Bazen "sabah ben sağdım." diyerek bir şişe sütü... Utançtan gözleri yerdeyken "bir kere sarılabilir miyim?" sorusu gelir sonra.
Bu masumiyete başka nerede şahit olabilir insan, bilmiyorum.
