iki haftalık bir ayrılığın ardından cennet vatanımıza dönmekte olduğumu daha uçağa biner binmez anladım.
sanki herkes aynı uçakla, aynı yere gitmeyecekmiş gibi gereksiz bir acelecilik ve kargaşada, ter içinde kaldığımı itiraf edeyim. demek ki insan iyi şeylere gerçekten de kolay alışıyormuş. sonra da gazetelerimizdeki haberleri okudum ki sıkıntım daha da artsın!
metris'te tutuklu iken işkence yüzünden komaya girerek hastaneye kaldırılan engin ceber'in öyküsünü bu sayede öğrendim.
ceber ve arkadaşları, yürüyüş dergisi satarken polis kurşunuyla felç kalan ferhat gerçek ile ilgili bir açıklamanın ardından, dergi satmaya kalkışmışlar.
ne ağır bir suç!
polis affetmemiş, savcı da tutuklayıp hapse göndermiş. dokuz gün boyunca önce polisten, sonra gardiyanlardan dayak yemişler ve engin ceber, şimdi ölümle pençeleşiyor.
bütün bunlar ab üyesi olmaya hazırlanan, iktidarda bulunanların ağızlarından demokrasi sözünü düşürmediği bir ülkede oldu.
bundan sonrasının nasıl gelişebileceğini tahmin ediyorum.
söz konusu kamu görevlileri için soruşturma izni ya verilmeyecek ya da geciktirilecek.
dava açılabilirse, bu dava yıllarca sürecek, belki zamanaşımı, belki "delil yetersizliği" suçluların aramızda serbestçe dolaşmaları için gerekçe olacak.
bu arada herkesten demokrasi nutku dinleyeceğiz.
kimse ferhat'ların, engin'lerin demokratik haklarını aklına bile getirmeyecek.
başbakan ve cumhurbaşkanı, ertuğrul sağlam'a açtıkları telefon gibi bir teselli telefonunu bu kurbanların ailelerinden esirgeyecek.
muhalefet partileri, onların isimlerini bile anmayacak.
