Anneleri ölen, babaları tarafından istenmeyen, örselenen, birbirlerine kol kanat geren abi kardeşin iç ısıtmaktan ziyade yürek burkan filmi.
Hiç bu kadar ağlamamıştım bir filme.
Ayşe'nin annesinin mezarında konuşmaları, saflığı, abi olan Ahmet'in kardeşini kollaması, küçük yaşında sorumluluklar üstlenmesi, olgunluğu, oysa gece kafasına yorganı geçirip ağlaması hiç bu kadar derin etkiler uyandırmamıştı.
Ayşe'nin saçlarının kesilişini ve arabanın arka camından abisini çağırışını unutamıyorum ya. Hele Müziği gitmiyor aklımdan.
Gerçek hikayeden uyarlanması duyulan üzüntü oranını arttırıyor. Ne acılar var.
