32 yaşındayım ama hayatım film gibi benim. Çocukluğum yoklukla geçti. Bir ekmeği 4 kardeş paylaşır, bir odada anamlarla beraber 6 kişi yatardık. Zavallı babam. Bizi doyuracak diye ırgat gibi çalıştı. Sonra bi sabah, cesetini getirdiler eve. Gece karanlıkta rögar kapağının açık olduğunu fark etmemiş, foseptiğe düşmüştü. Boktan bir hayat, bokun içinde boğularak sona erdi.
16 yaşına gelmiştim. Mahalledeki nalbur Rıza amcanın yanında işe başlamıştım. Bir gün Rıza amca dükkana sarhoş geldi ve bana bütün gerçeği anlattı. Zuhal ablam. Kerhanede çalışıyormuş. Rıza amca da haftada iki kere ona gidiyormuş. Ablam Rıza amcadan para almadığı için işe almış beni. O an dükkanda ilk bulduğum keserle kafasını patlattım Rıza amcanın. Yaşım küçük olduğu için çocuk mahkemesinde yargılandım. 24 sene aldım. Rahşan affıyla yarıya inen cezam, taş atan çocuklar yasasıyla hepten hiç oldu. Neyse. O zamandan geriye kalan tek şey dürüstlüğüm ve vicdanım. Nerede bir garip görsem, nerede bir gariban görsem hemen oradayım. Nerede yoksul görsem, yoksulluk görsem anında ordayım. Nerede çaresiz görsem hemen yanındayım. Ama, parayla aslanım. Fırsatçıyım ben. işim bu benim. Zenginin dostu, fakirin düşmanıyım yani. * . Benim işim, senin gibi yaşadığı zannedenlerden böbreği ciğeri alıp, parası olana vermek. Ne üretiyorsunuz? Hiç. Niye yaşayasınız ki? Geberin amına koyim.
