askerliği profosyonel olarak yapanları dışarda tutuyorum, "askere elbet gidilecek arkadaş, vatani vazife" diyenleri de dışarda tutuyorum. anlatmak istediğim başka bir şey. yani şafak saymayan, askerden gitmek istemeyen kişi, gerçekten askerliği seven kişidir benim gözümde. vatani görevimdi yaptım geldim diyenlerin tamamına yakını da eninde sonunda tezkereyi alıp memlekete dönmek istemiyor mu sanki?
dediğim gruba giren ilk asker, tezkere bırakıp uzman çavuş vs olan askerdir. ikinci grup ise daha istisnadır. biriyle de askerlik yaptığım yerde tanışmıştım. ilginçtir, bu kişi abdurrahman adında, siirtli, 27-28 yaşında bir kürt'tü. bütün komutanlar severdi, çünkü hiç işten kaçmazdı. hatta beraber çalıştığı arkadaşları saflığını kullandığı için onlardan daha çok çalışırdı. sürekli bir kürtçe türkü mırıldanır bazen kendi kendine halay çekerdi. askeriyede abdurrahman'a kürtçe türkü serbestti yani, kızmazlardı. askerliği sevme nedenini de şu diyalogla öğrenmiştim:
+apo şafak kaç ya?
-valla saymıyom ki. 250 falandır heralde.
+neden saymıyosun yav insan merak etmez mi?
-bitince gidecez işte ne sayayım?
+köyde durumlar nasıl evlilik falan?
-nişanlıyım, dönünce evlenecem.
+yav hakkatten şafak saymıyo musun? çok mu seviyosun askerliği?
-he vallah.
+nasıl yani yav?
-yav yatacak yer veriyörler, günde 3 kere yemek veriyörler, aydan aya mayış da veriyörler (100 lira hudut tazminatı, adam bu paranın bir kısmını köye yolluyormuş)... vallahi askerlik çok güzeldir.
ben hiç bu kadar olacağını tahmin etmemiştim. vatan millet sakarya edebiyatını yapan onlarca insan kendi yakınları oralara* gitmesin diye torpilini kullanırken bu adam şafağı bitecek diye üzülüyordu. ben fakirliği, çaresizliği bilirim sanırdım, bilmediğimi orada anladım.
apo şimdiye çoktan evlenmiştir. ağzında hala kürtçe bir türkü, ağasının yanında ırgatlık yapıyordur. döşeği asker ranzasından rahattır belki ama 3 öğün yemeği bir daha çok zor görür. o yemekler apo'nun kimseye anlatmadığı askerlik anısıdır artık.
