canımı yakan iki şey oldu, iki türk hükümdarının birbirini kıyması bunlardan ilki. farklı zamanlarda doğsalar, ikisi de çok daha fazla şey başarabilecek bu iki adamın, hem kendileri hem de türklük adına talihsizliği aynı dönemde yaşamış olmaları.
ama en çok canımı sıkan şey, taçlı'nın sevdiği hiçbir adama gerçek anlamda kavuşamaması oldu. benim gibi barzo bir adamı "ulan bu taçlı da yani ilik gibiymiş" ilkelliğinden, "ne kadar kederli bir hayat" insanlığına taşıyabilmiş olan iskender ağabeye teşekkürü borç bilirim. kitap bittikten 2 saat sonra eski barzoluğuma döndüm tabi.
