düşünmeden duramadığım gerçek. kötülüğü, haksızlığı gördüğümüzde ağzımız açık baktığımız günleri, insanların birbirini ilk görüşte ötekileştirmediği zamanları, adaletin sağlam, güçlü ve karakterli, insanların daha temiz kalpli ve daha mutlu olduğu o günleri özlemle anıyorum.
kimse eskiden şu bu olmuştu diye örneklerle gelmesin. hayır bu kadar yozlaşmamıştık. kimse konuşmaktan bu kadar korkmazdı, kimse birine hakaret olmadığı sürece fikirlerini söylemekten çekinmezdi. siyasetle ilgili şakalar yapılırdı ve bunlar yaratıcı, zeki ve cesur olurdu. kimsenin bunları şimdi hapse atarlar diye akıllarına gelmez, böyle bir şey olması durumunda ayağa kalkacak cesareti olurdu insanların. ölümle tehdit hiçbir şeye bulaşmamış masum insanların burnunun dibine gelmemişti hiç bu kadar.
evet özlüyorum o günleri. daha kötü olmasından korkuyorum. kendi nefretini topluma aşılayan birinden hayır gelmeyeceğini adım gibi biliyorum. bencil bir adamı yüceltip, kendini yerin dibine sokabilecek kadar aşağılık olan insanların gerçek özgürlüğü ve benliği hiçbir zaman tadamayacaklarına üzülüyorum. gözleri kör olan insanların gözleri açıldığında her şey için çok geç olacağından korkuyorum. bir derdim olduğundan değil, bana dokunmayan yılan bin yaşasıncıların ikiyüzlülüğüne katlanamadığım için üzülüyorum. derdim tüm insanlığın derdi aslında.
