Dostoyevski ve victor hugo bu konuyu sık sık işlediler eserlerinde. idamın, giyotinin insanın ruhunu kirlettiğini, zararı bedenine değil ruhuna verdiğini, hal böyleyken bir katile bile olsa verilen idam cezasının çok ağır olduğunu belirtmişlerdir. Ölümünü adım adım beklemenin verdiği dayanılmaz bir azaptan bahsediliyor. gözleri bağlı Kurşuna dizilmek üzereyken kim bilir neler hissetti dostoyevski?
