Hayatımın en büyük acısını yaşadım belki de bu yaz. Benim çocuğum değildi. Kan bağım yoktu. Küçücük bir bedenin yavaş yavaş eriyişini gördüm. "abla kemiklerim çürüyor" diye çığlıklarını dinlerken ellerini tuttum. Ağlayamadım yanında. Güçlü olmam gerekiyordu. Son iki ayında her anında yanında olmaya çalıştım. BOyama yapabilirken de beraberdik, cevap veremeyecek kadar kötüleştiğinde, ayağa kalkamayacak hale geldiğinde de. Her şeyi yaptık onun için. Her şeyi. Sokakta da yattım. Uykusuz günlerce nefesini dinledim. OLmadı. Küçük kuzumuz yapamadı. Kurtaramadık. intihardı belki de... Yedi yaşında güzeller güzeli bir kız çocuğu kayıp gitti ellerimizden. Bir gece öncesinde saatlerce kameradan arayıp bizi izledi. Sonra gitti. Veda mıydı hepsi.. Ruh ikizim miydin çocuk... Gururlu, masum, lafını esirgemeyen. Söz vermiştin bize. Neden bırakıp gittin. Seni nasıl verdik toprağa... iki ay oldu. Yoksun işte. Elimizde kalan videoların, fotoğrafların. Boyundan büyük lafların. Aklıma kazınan ise hastaneden çıkamayacağını anladığında "abla ben ölecek miyim" demen boncuk boncuk gözlerinle. Sıcacıktı ellerin. Gömmeden önceki o soğuk mermer de mi sendin? Neden tanrım... Neden o? Bizler mahvederken hayatlarımızı, ışıl ışıl geleceği olabilecek bir çocuk mu ölmek zorundaydı? Nedennnn...
