türk sinemasını belki de en etkileyici filmi... benim için.
neden? senaryo mükemmel, oyunculuklar mükemmel (ki başroldeki iki çocuk hiç oyunculuk yapmamış) müzik mükemmel. erik satie'nin erkan oğur yorumu. daha ne olsun lan?
şu an mommo filminin soundtrack'ini dinliyorum. bi gözlerim sulanmadı değil. en vicdansız adamı koy, ağlar. öyle söyleyeyim. ki ağlatması değil bu filmi başarılı yapan. çünkü bir komedi filmini komik olması, bir dram filmini de üzücü olması başarılı yapmaz.
bir filmi başarılı yapan şey, senaryodur, oyunculuklardır, yönetmenin biçemidir ve sinematografidir. işte bu yüzden unutamıyorum bu filmi...
eh! bir de belki iç anadolulu olduğum için. o insanların acılarına tanık olduğum için...
mommo... hayalet, öcü gibi bir şey o kız için. abisi yok dese de korkup duruyor film boyunca. canım kızım. küçükken benim de vardı böyle korkularım. hepimizin vardı. *
bir poşet adam vardı mesela. yıkık dökük bir ev... önünden geçerken çok korkardık. poşet adam bize saldıracak diye. çocuksun işte. **
