ailece misafirliğe gittiğinizde, iyi anlaştığınız misafir çocuğu ile oynayıp oynayıp yorulduğunda kanepeye sızıp, anne veya babanın haydi kalkalım deyip, uyuduğunuz veya çocukluk masumluğu ile uyuma numarası yapıp sizi kucağında götürmesini özlemektir. sokakta saklanbaç oynayıp eve gelince terli terli su içmek isteyip, anneden azar yemeyi bile özlemektir. ama hep derim, insan çocukluğunu, çocukluğunun büyüyünce anlar hep. çocukken hep bir büyük olma hevesi vardır. keşke bir iksir olsaydı da hep çocuk kalabilen şanslı kişiler olsaydı. insan büyür, yaşlanır bile ama içi çocuk kalan kişiler vardır derler. doğrudur ama ne kadar içimizde ki çocuk ölmedi dersek diyelim, içimizde ki masumluğu kaybedince hiçbir önemi kalmıyor. masum kalabilmek deyip geçmemek lazım. bu dünyada bir iyiler var bir de kötüler. ne kadar iyi bir insanım acaba demek için ihtiyacım olan şeyleri kaybetmek istemiyorum. bu hayatın yükü bana ağır da gelmiyor. fakat hayatım ne kadar kötüyse diyelim o kadar kötü bir yaşamı benim hatalarım sayesinde olmasına üzülürüm mesela. onun için iyi yaşamak lazım. iyi yaşamam lazım. cümlenin akışını epey bir bozdum. farkındayım. swh. ama çok doluydum ne yapayım. hayat işte. bir çocuğun hayalleriyle başlar her şey. hayalleri ile ya yıkılır ya da alışır yalan dünyaya bir şekilde. haydi iyi geceler.
