Doğduk büyüdük, büyük hayallerle büyüdük. Herbirimiz kendisini ileride çok iyi yerlerde gördü ve hepimiz diğerlerinden daha iyi değil miydik zaten? Hepimiz özel değil miydik? Yaş ilerledikçe farkına vardık, en azından bir kısmımız, hayatımız boyunca sabah 9 akşam 5.30 çalışacağız ve sahip olabileceklerimiz çoktan belli. Fakirin fakir zenginin zengin kalmasını sağlayan ve bunu amaçlarken iki gurubu da istekleride doyuma hiçbir zaman ulaştırmayan bir sistem var. Etrafımız istemediği işleri yapan, sürekli mutsuz, hayatında amacı olmayan beyaz yakalılarla dolu. Beyaz yakalı derken küçümseme vs değil ben de dahil çoğumuzu içeriyor bu gurup. Kendimize özgü bir amacımız yok çoğumuzun. Bilgi çağınının bayık bakışlı dalgın insanlarıyız. Bu dalgınlığımızda aklımızım ucundan geçen intihar düşüncesinin haklılığı yok mu hiç?
