507.
-
Hatırlıyorum...
"evet yaşamaya değmez bu hayat fakat intihar etmeye hiç mi hiç değmez" derdim kendime.
Artik, zaman mekan ve insanlar o kadar anlamsızlaştı ki, intiharı düşünmesem bile yavaş yavaş cazip gelmeye başlıyor.
Acısını, tatlısını, iyisini, kötüsünü, adaletini, zulmünü, doğrusunu, yanlışını vs. vs. herşeyi geride bırakıp sessizce sıvışmak...
geldiğimiz karanlığa geri dönmek. yada aydınlığa,
kim bilir?
