ne zaman içinden çıkamayacağım kadar büyük dertlerin altında kalıp mutsuzluğa boğulsam aklıma nasıl olsa bir gün diğer insanlar gibi ölecek olmam geliyor. yalnızca bu düşünce beni rahatlatıyor.
mutluluğu ne kadar ararsam arayayım, bulamayacağımı kabul ettim. zaten çocukluğumda -bir insanın ömrünün en güzel geçmesi gereken yılları- kapıma bile uğramayan mutluluk bu saatten sonra gelse ne olacak ki?
