yalnızlığa alışmaya başladım tekrar ve bu hoşuma da gidiyor.
bir gün herkesten intikamımı alacağım. bunun için yaşamıyorum ama bunun yaşanacağı günü bekliyorum.
bazen oturup birine saatlerce kendimi anlatmak istiyorum ama bir süre sonra anlamayacaklarını düşündüğüm için vazgeçiyorum. aslında onların bendeki sessiz çığlıkları duymadığını görünce umudum kırılıyor. susuyorum. afagca susması diye bir deyim bile oluştu arkadaş çevremde. halbuki ben kendimle çok iyi muhabbet ederim.
