4.
-
nihal atsız ın güzel bir şiiridir.
gece ne kadar güzeldi alem
Göklerin şanlı mehtabı vardı
Sevdanın topraktan taştığı bu dem
Günah - ı aşkın da sevabı vardı.
Dağlar birbirine yaslanıyordu
Kuşlar çiçeklere sesleniyordu
Tabiat gizlice süsleniyordu
Eşyada vuslatın serabı vardı..
Gönlümü göklere açmak istedim
Dağları bağrımda koçmak istedim
Mehtabı doyası içmek istedim
Nurunda sevginin şarabı vardı.
O'nu duydum öten kuşun sesinde
O'nu gördüm göğün mor çehresinde
Eczayı hilkatin her zerresinde
Mecnun'un Leyla'ya hitabı vardı..
Kainat aşk ile gelmişti dile
Bülbül şiir okuyordu bir gonca güle
Rüzgarın hıçkıran sesinde bile
Sevdanın nağme - i rebabı vardı..
Bitmeyen yolların oldum yoldaşı
Dinledim uzaktan munis bir kuşu
Benimle konuştu ayın on beşi
Sandımki bana bir itabı vardı..
Gözlerim esrar - ı hüsn ile şaşkın
Dolaştım pür - sükun, bi - huzur, coşkun
Gönlümde ezeli, layemut aşkın
Husüf kabul etmez mehtabı vardı..
Gönlümde güneşler ve aylar battı
Yıldızlar derdime yeni dert kattı.
Rüzgarlar otlara beni anlattı
Her şeyin neşve-i şebabı vardı..
Dün gece tabiat nasıl vakurdu
Allah ın da nabzı aşk ile vurdu
Yollarda bir garip dolaştı, durdu
Elinde sevdanın kitabı vardı...
