mahmut fazıl'ın venedikten 2 ödülle dönen fazlaca merak ettiğim filmi idi, izleme fırsatı buldum geçen kadıköy sinemasında, sinemagrafisini çok çok iyi buldum, geniş ve durağan planlar, karanlıkta geçen sahnelerde( ki filmin yüzde 80'i öyle) gerçekten karanlıktaymışsınız da kendi gözlerinizle etrafı izliyormuş hissi veren ışık, kamera yönetimi oldukça usta işiydi. senaryosu biraz daha politik duruş ile güçlendirilebilirdi pek alâ bana göre, hatta filmin ilk 20 dakikası sıkıcı geldi diyebilirim ama sonradan dönem atmosferi, minimalist kara komik tarafı ve oyunculuklar filmin içine çekiyor. fakat yozgat blues, uzak ihtimal ve anons arasından birini seçecek olursam uzak ihtimal en sevdiğim idi, fakat sinema anlamında anons ikisinde elbette ki önünde. özetle türkiye sinemasın'da belli bir yere sahip olacağını düşündüğüm film.
