hayat ile oyun olmayacagını zıtlasılmayacagını surekli onu alttan almayı ogrendigim de, kurdugum hayallerin gerceklesmeyecek kadar masum oldugunu, sadece masalların mutlu sonla bittigini anladıgımda, guvenebilecek insan sayısının bir elin bes paragını gecmeyecegini digerlerinin sadece iyi insan maskeleri ile etrafda dolastıgını kazık yiyip icim sızladıgında, kızarak isyan ederek aglayarak hic bir elde edemeyecegimi kabullenmeyi ogrendigimde, herseye verecek bir cevabım soyleyecek onca seyim varken sadece susmayı, cocukken sokakta oynarken dusup kanayan yaramın acısının yerine ruh yaralarımın aldıgını ve bunun cok daha fazla can acıttıgını hissettigim de, surekli kazanılmayacagını kaybetmeye alısıtıgımda anladım, her darbe de biraz daha masumiyetimi kaybetip daha odunlasıp beni korudugunu sandıgım zırhlarımla yoluma devam ettigimi gordugumde evet artık oldu ben buyudum..
