evrenin en iyi takıntısıdır, solgun renklerin en canlı temsilcisidir, yaşama ezgisel derinlik, bireye şuur kazandırır.
küçük yaşlarda parkta bahçede top oynarken, annem çağırırdı, tamam anne 5 dakika daha! derdim, 4-5 kez aynı durum tekrarlanınca artık annem gerilmeye başlar, ses tonunu değiştirerek oğlum! eve gelir misin artık derdi, yine gitmezdim, ta ki baban çağırıyor deyinceye kadar, oysa ki babam pek şefkatlidir, figür baba olunca, vücudum alarm veriyordu işte, şımarık bir çocuk, ailenin premium üyesi, ilk çocuk olmamdan mütevellit öyle büyüdüm biraz.
her şeye rağmen, babama esas duruşum, sonsuz saygı ve hürmetim olmuştur hep, sadece babama da değil aslında ihtiyarlara duyduğum hissiyat başka olmuştur.
ruhumun grafikeri babam hep der ki,
bir dolu kitabın olsun, şükran dolu ol evlat.
tökezlediğinde ruhunu uyuşturucu maddeler ile doldurma, kitap oku, oku ki yolun aydınlık olsun.
evlat telaffuzu da dolu doludur kendisinin, pek severiz ailecek.
bu hastalık babamdan kalmıştır diyebilirim özetle.
