en nefret ettiğim varyasyonları da bu ırkını siktiğimin piçlerinden ülkenin başkentine gelip berber olanlarıdır. berberine sadık bir yiğit vatan evladıyım her türk genci gibi fakat ne yazık ki acele tıraş olmam icap ettiğinden bu vatansız korkak piçlerin berber dükkanına girdim. girmez olaydım. belki de esad bu yüzünden öldürüyordur bu ince motor becerilerini kanırttığımın ibnelerini.
girdim dükkana, doğrusu suriyeli olduklarını anlamamıştım ilk başta. hiçbir yerde arapça yazı yoktu, herifler de gayet düzgün bir aksanla konuşuyordu türkçeyi. efendim her neyse; tıraşa başladı, bakıyorum sikecek bu benim kafayı. kuşa çevirecek nihayetinde, belli. dedim nerelisin arkadaş sen? ''tahmin et, güneyliyim" dedi. mersin adana falan mı dedim, yok daha güney dedi. aklımın ucundan geçmiyor ha suriye. kıbrıslı mısın amk diyecektim ki suriyeliyim dedi. yemin ederim 51'in asal sayı olmamasına ne kadar şaşırdıysam o kadar şaşırdım. neyse, tıraşın ortasında kalkmak türk töresinde idam gerektirdiğinden dolayı tıraşın bitmesini bekledim; beni de kendi apaçilerine çevirmenin mutluluğunu yaşayan zibidi surri'ye parasını ödeyip çıktım. amına kodumun arapları... amına kodumun surileri... diye söylene söylene, esad'ın ellerine sağlık dileye dileye eve geldim.
bundan sonra hayattaki yegane şiarım
(bkz: vur esad vur)
