son yıllarımın pazar akşamı pek bir şey ifade etmiyor ama eskiyi düşününce nasıl mutlu olurdum pazar akşamları. sobalıydı o zamanlar evimiz, oturduğumuz ilk ev. o zamanlar aileydik gerçekten, sobanın yanında yıkadı annem beni sonra kardeşimi. kurulanırdık, pijamalarımın rahatlığını hatırlıyorum yazarken. sonra televizyonun önünde otururdu yanyana kardeşimle. işte o akşamlar pazar akşamıydı. şimdi pazar akşamları sadece bazen pazartesiden bir, salıdan iki gece önceki akşamlar. başka bir sıfat bulamıyorum kendi adıma.
