bir tanıdığım var, cerrah kendisi. kanser bahsi açıldı konuşurken, bir hastasını anlattı.
35'li yaşlarda rahim kanseri teşhisi konmuş bir kadın. kanser son evrede. organlara sıçramasın diye Rahmini aldırmak için operasyon geçiriyor. sonuç başarılı değil maalesef. alt karın tamamen kanser dolu. bağırsaklar, mesane, böbrekler alınıyor kadından. ağrısız bir hayat düşünemiyor, idrarı ve dışkısı bedenine yapışık poşetlerde toplanıyor.
soruyorum.
yaşamak bu mudur?
ötenazi bir kurtuluştur. geri dönülemez durumda olan insanlara eğer ortada bir zorlama yoksa tanınması gereken bir haktır. kişi eğer zihinsel bütünlüğünü kaybetmediyse ölümüne karar verebilir.
hayatta en çok korktuğum şey felç, alzheimer gibi hastalıklarla kendine yetemediğim hale gelmek. öyle bir duruma düşsem aileme yük olmak yerine ötenaziyi tercih ederim ama maalesef ülkemizde bu bir seçenek değil. sebebi ise bildiğim kadarıyla dini gerekçeler.
asıl günah olan acı çektirmek. keşke anlasak.
